کتاب خشکسالی

 

جیمز گراهام بالارد (2009 _ 1930) را جادوگرِ اعظم داستان‌نویسی لقب داده‌اند. مردی با ذهنی پیچیده و مملو از نگرانی برای جنون انسان، جنونی که بسیاری از رمان‌های او را وارد فضاهای آخرالزمانی کرده است، از جمله رمانِ مشهورِ خشکسالی‏‌اش را. نویسنده‌این رمان را سالِ 1965 منتشر کرد. رمانی پُرماجرا و نفس‌گیر درباره‌ی خشک‌ شدنِ کره‌ی زمین و مرگِ آب، چیزی مثلِ آخرین روزهای حیات و تلاشِ قهرمان‌ها و آدم‌ها برای نگه ‌داشتنِ این حیات. برای همین قصه‌ای در رمان اجرا می‌شود که از یک‌سو پا در پیش‏گویی‌های عذاب‌آلود کتاب مقدس دارد و از سویی دیگر هراسِ بالارد از آینده‌ی بشر، خشونتی که بینِ این انسان‌‌ها وجود دارد و امیدِ بالارد به پیروزی انسان در واپسین لحظات یک رمانِ درخشان ساخته است. نویسنده‌ی رمان‌های تصادف و برج و امپراتوری خورشید در این رمان درامِ خود را بر پایه‌ی انهدام قرار می‌دهد، انهدامی که همه‌گیر است و در بطنِ آن انسان ایستاده است. بالارد همواره دغدغه‌ی سقوطِ انسان و تبدیلش به موجودی وحشی و مجنون را داشت، امری که به‏تدریج رخ می‌دهد اما وقتی اتفاق بیفتد همه را می‌سوزاند. خشکسالی با این منش یکی از روایی‌ترین و ساده‌خوان‌ترین رمان‌های جی. ‌جی‌. بالارد نیز محسوب می‌شود، نابغه‌ای که همیشه می‌تواند در ناکجاآبادش مخاطب را غافلگیر کند.