عاشقانه های هندی

عاشقانه‌های هندی برگردان: علی عبدالهی ۳۲ صفحه قطع: جیبی شعر کهن‌ هندوستان‌ تا حد زیادی‌ متأثر از آثار کهن‌ دینی‌ƒ فلسفی‌ برآمده‌ از دوران‌ دور آن‌ سرزمین‌ است. از شعر کهن‌ هندی‌ فقط‌ نام‌ها و سایه‌هایی‌ محو برجاست. نخستین‌ شاعران‌ مشهور هندی‌ دوهزار و اندی‌ پیش، <کالیداسا، بهارتری‌ هاری‌ و آمارو> هستند. این‌ سه‌ شاعر، شعر هندی‌ آن‌ روزگار را به‌ اوج‌ چشم‌گیری‌ رساندند و نام‌ و آثارشان‌ هنوز هم‌ برجاست. پژوهش‌گران‌ از این‌ دوره‌ به‌ دوره‌ی‌کلاسیک‌ شعرهندی‌ یاد می‌کنند این‌ دوره‌ مصادف‌ است‌ با سده‌ی‌ چهارم‌ تا هفتم‌ پس‌ از میلاد مسیح. در این‌ دوره، شعر بر خلاف‌ آثار فلسفی‌ و مذهبی‌ صبغه‌ای‌ کاملاً‌ ‌این جهانی‌ دارد و کمتر متافیزیکی‌ست. شعر هندی‌ به ‌ویژه‌ در این‌ سده‌ها عمدتاً شعری‌ غنایی‌ و عاشقانه‌ است‌ به‌ مفهوم‌ بسیار زمینی‌ کلمه‌. کالیداسا، شکوهمندترین‌ شاعر این‌ دوران، در سده‌های‌ پنجم‌ و ششم‌ میلادی‌ می‌زیست. زندگی‌ او در هاله‌ای‌ از افسانه‌ پیچیده ‌است. می‌گویند به‌ دست‌ زنی‌ به‌ قتل‌ رسیده‌است. ولی‌ آن‌چه‌ مسلم‌ است‌ همه‌ی‌ این‌ افسانه‌ها برآمده‌ از دل‌ شعر‌ها و تأثیراتی‌ست‌ که آن‌ شعرها‌ بر خوانندگان‌ می‌گذاشته‌ است. او شاعری‌ بود تماماً عاشقانه‌سرا که‌ از وی‌ به‌ نغمه‌گر عشق‌ یاد می‌کنند. و باز می‌گویند روزی‌ پادشاه‌ نیمی‌ از یک‌ شعر چهار سطری در حضور او‌ سرود و قول‌داد به‌ کسی‌ که‌ این‌ شعر را کامل‌ کند، صله‌ای‌ درخور خواهدداد. شعر این بود: از یک‌ گل، دو گل‌ بَر رُسته‌ به‌ ناز کیست‌ داند که‌ این‌ معما را راز کالیداسا به‌ محض‌ شنیدن‌ بیت‌ بالا در ادامه‌ی‌ آن‌ سرود: از نیلوفر سپید رویت‌ ای‌ خوب‌ جمال‌ دو نیلوفر چشمانت‌ بروید غمّاز ... علی عبداللهی